«Қазір мүгедектігі бар жандарға деген көзқарас жақсы жаққа өзгеруде, мен мұны өзім көріп келемін. Осыдан бес жыл бұрын ғана мен әйеліммен қаланы аралап жүрдік: мен арбамен едім, ол менің қасымда болды және мен адамдардың жүзінен өзіме аяушылық танытатынын байқайтынмын, олар бізге аяушылықпен қатар сөге қарайтынын сезетінмін – мен байғұс әйелді өзіме байлап ұстап отырғандай емеурін танытатын», — деп еске алады Богдан Джепка.
Богдан Джепка Украинада дүниеге келген, әкесі қайтыс болғаннан кейін анасымен бірге Қазақстанға — Целиноград қаласына (қазіргі Нұр-Сұлтан) көшіп келген.
1998 жылы 19 жастағы Богдан бесінші қабаттың биіктігінен үйілген кірпішке құлап түсті. Омыртқасы сынып жұлыны үзіледі, содан Богдан мүгедектігі бар жандар арбасына біржолата байланған. Сол кезде Богдан бас сүйегі сынып амнезия алған — ол тіпті есімін есіне түсіре алмаған.
Богданның мектептен бері келе жатқан достарының арқасында оның жады мен өмірге деген құштарлығы біртіндеп орала бастады. Дәрігерлер басынан бастап оған жақсы болжам айтпаған.
Омыртқаға жасалған операциядан кейін тағы бір мәселе қосылды: Богдан остеомиелитке ұшырады — сүйек пен сүйек кемігінде, сондай -ақ оларды қоршаған жұмсақ тіндерде дамитын іріңді — некротикалық процесс. Бұл көптеген жағымсыз салдары болды: 40-қа жуық температура, салмақтың күрт төмендеуі, дене іштен шіри бастады. Осылайша бірнеше айға созылды, Богдан аө уақытта іс-қимылға шамасы жоқ шарасыз жанға айналды.
Дәрігерлердің үнемі бақылауында болу қажеттілігіне байланысты Богдан Алматыға қоныс аударуға мәжбүр болды.
Қанша рет мен бас тартқым келді. Бірақ мен біреуге қазір маған қарағанда қиынырақ екенін ұнемі ойлайтынмын, қайтадан өмір сүруге мотивация іздейтінмін. Ал әйелім мен қызым мен үшін ең жақсы мотивация болды.
Барлығы ер адамға 135 операция жасалған. Соңғысы оған анестезиясыз жасалды — жүрек келесі жүктемеге төтеп бере алмауы мүмкін болатын.
Мен операция үстелінде жаттым, хирург маған: «Сен, ең болмағанда, тыныш жат!» — деді, мен оған: «Мүмкін мен сізге көмектесейін дейтінмін (күледі)».
Дәмханада кездейсоқ танысып және бір көргеннен ғашық болған — Богдан жарақаттан кейін болашақ әйелі Катямен осылай кездескен. Сол кештен бастап ерлі -зайыптылар кездесе бастаған, содан кейін жастар үйленген. Олар бірге 18 жасқа толған қыздарын тәрбиелеп отыр.
Апатқа дейін Богдан армрестлингпен айналысқан, енді оның хоббиінің тізімі пышақпен күресу және жартылай марафонға қатысумен толықтырылды. Богдан сонымен қатар бодибилдингке де қатысып көрмекші.
Оның айтуынша, Қазақстанда мүгедектігі бар жандарға арналған арбамен айналысатын бодибилдинг әлі жоқ.
Мен анаболикалық стероидтерсіз осы спортта бағымды сынап көргім келеді. Ал содан кейін қалай болатынын көре жатырмын. Ешқандай орын алмасам да, бұл менің денсаулығыма пайдалы болады, біраз арықтап, жалпы денсаулығымды жақсартамын, — деп түсіндіреді Богдан.
Богдан Алматыда оңалту орталығының пайда болуын армандайды — тек мүгедектігі бар жандар үшін ғана емес, қиын өмірлік жағдайға тап болған барлық адамдар үшін де осындай проблемалары бар адамдар жинала алатын орын ашылса деген ойымен бөлісті.
2018 жылы Богдан мүмкіндігі шектеулі адамдарға арналған SMM курстарынан өтті. Ал бір жылдан кейін қаланың Түрксіб ауданы әкімінің көмекшісі болып жұмысқа орналасты.
Богдан өзінің белсенді өмірлік ұстанымына байланысты жұмысқа қабылданды: ол әлеуметтік желілерде ұзақ уақыт бойы парақшаларды жүргізеді, онда ол қаладағы қоғамдық орындардың қозғалысы шектеулі адамдарға ғана емес, сонымен қатар зейнеткерлер мен арбалары бар ата-аналар үшін де қолжетімділігі туралы мәселелерді көтереді.
Богдан мен оның командасының табандылығының арқасында мегаполисте пандустар, көтергіштер, арнайы ванна бөлмелері және басқа инфрақұрылым элементтері пайда болады.«Күшті бол, әлсіздерге сәттілік кездесе бермейді!» — бұл менің ұраным болды, ол маған күш берді. Жалпы осы жылдар ішінде мен өмірді растайтын сөз тіркестерінің толық жинағын жинадым. Бәрі біздің басымызда. Мен қазір егер адамдар бәрі нашар, айналасындағылардың бәрі жаман деген позициядан құтылған жағдайда мүгедектігі бар жандарды жұмысқа орналастыруда ешқандай проблемалар жоқ екеніне сенімдімін.
Богдан дене кемістігі бар адамдарды көшеге шығуға ұялмауға және өздерін өзгеше адам санамауға шақырады. Сонымен бірге мүгедектігі бар жандардан тек ересектер ғана аулақ жүреді, ал балалар, әсіресе кішкентайлар, мүгедектігі бар жандардың арбасын ұнататындарын атап өтті. Біз олармен теңесеміз, балалар да арбамен жүреді. Үлкендер қарап, күледі, бірақ олар бір кездері өздері де арбада отырғандарын да ұмытқан жоқ. Жақында бассейнде бір жағдай болды, маған бір бала келіп: «Сіз суға түспегендіктен ауырып тұрсыз ба?» деп сұрады. Мен әзілмен: «Иә, мен суға түспедім бұл соның нәтижесі» — деп жауап бердім. Нәтижесінде бала сабаққа қуанышпен қатыса бастады, әйтпесе оған дейін ештеңе жасағысы келмейтін.
Богданның айтуынша, оның ең басты мақсаты — мүмкіндігі шектеулі адамдарға өмірдің жалғаса беретінін көрсету.
